กระท่อมน้อยหลังนี้ความจริงเป็นกุฏิพระ ที่วัดหนึ่งในภูเวียงถิ่นไดโนเสาร์ ตั้งอยู่โดดเดี่ยวห่างไกลออกมาจากตัววัดแต่ใกล้กับชายป่า เห็นเข้าแล้วอดไม่ได้ ต้องแชะเอามาฝากกัน แต่ไม่ค่อยกล้าถ่ายมามากเท่าไร โอกาสไม่ค่อยอวย มีคนเดินผ่านมาบ้าง และไม่ทราบว่าพระเจ้าของกุฏิจำวัดอยู่หรือเปล่า คงไม่สุภาพหากจะไปจงใจถ่ายภาพมาขนาดนั้น เลยได้แค่ ๒ ภาพ ก็เอาดีละน่ะ จริงไหม? บริเวณที่กุฏิพระหลังนี้ตั้งอยู่นั้นร่มรื่นไปด้วยแมกไม้ ทั้งเป็นของธรรมชาติและวัดปลูกเสริมขึ้น บริเวณนี้มีแอ่งน้ำ จะเป็นห้วย หรือเป็นบ่อขุดไม่แน่ใจ เดินผ่านบริเวณนี้ไปแล้วจะเป็นพลาญหินกว้าง เป็นลานของชั้นหินทรายซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของหินในภาคอีสาน มีลักษณะคล้ายกันกับพลาญหินที่ภูผาเทิบ แหล่งท่องเที่ยวของจังหวัดมุกดาหาร แต่มีขนาดเล็กกว่ามาก ๆ มองไปจะเห็นมีต้นลั่นทมออกดอกขาว ๆ อยู่ไกล ๆ ไม่มีโอกาสเดินไปดู เพราะขณะนั้นเป็นเวลาเที่ยง แดดเปรี้ยง พวกสาว ๆ ไม่ยอมพรากจากร่มไม้กันเลย หากขืนเดินไปคนเดียวตามอย่างช่างภาพมือโปร ซึ่งมีนิสัยใครจะว่าไรฉันไม่สน ฉันขอถ่ายภาพที่ฉันต้องการอย่างเดียวละก็ คงต้องถูกทิ้งไว้ให้กินข้าวลิง พรรคพวกขู่ไว้ และเราเองก้ไม่ใช่มือโปรเสียด้วย เลย.. ถอยดีกว่า.. อย่างไรก็ตามแถมรูปต้นไม้ทิ้งรากลงมาโอบหินไว้ ให้ดูเป็นของฝากรูปหนึ่งนะ เห็นแล้วชอบอดมือไว้ไม่ได้ แต่ไม่รู้จะบรรยายอะไร จบแล้ว.