กาหลงเป็นพรรณไม้พุ่มจากต่างประเทศ มีถิ่นกำเนิดแถบประเทศอินโดนีเซียและฟิลิปปินส์ ขยายพันธุ์ได้ด้วยการตอนและเพาะเมล็ด ชอบดินร่วนระบายน้ำได้ดี น้ำความชื้นปานกลาง แสงแดดเต็มวัน

กาหลงเป็นไม้พุ่ม สูง ๓ เมตร กิ่งอ่อนมีขนทั่วไป แต่กิ่งแก่ค่อนข้างเกลี้ยง ใบเป็นใบเดี่ยวออกเรียงสลับ เป็นรูปไข่ปลายเว้าลึกดูคล้ายใบแฝด ดอกสีขาว ออกเป็นช่อ แบบช่อกระจะสั้น ออกตรงข้ามกับใบที่ปลายกิ่ง ดอกมีกลิ่นหอมน้อย ๆ (thaiphotosite ไม่รู้ข้อนี้มาก่อน เลยไม่ได้พิสูจน์ดม) ดอกมีกลีบ ๕ กลีบ เกสรมี ๑๐ อัน ขนาดไม่เท่ากัน ฝักแบน ปลายและโคนฝักสอบแหลม มีติ่งแหลมปลายฝัก เมื่อฝักแห้งจะแตก ภายในมีเมล็ด ๕-๑๑ เมล็ด ออกดอกตลอดปี ในหนังสือ อนุกรมวิธานพืชอักษร ก ของราชบัณฑิตยสถาน ๒๕๔๗ กล่าวว่า ดอกใช้เป็นยาแผนโบราณ แก้ปวดศรีษะ ลดความดัน แก้เลือดออกตามไรฟันและแก้เสมหะ ในอินโดนีเซียใช้รากแก้ไอ (ทางราชบัณฑิตยก็อ้างเขามาอีกทีหนึ่งเหมือนกันนะ) 

กาหลงมีชื่อพื้นเมืองว่า ส้มเสี้ยว (ภาคกลาง) เชียงใหม่เรียก เสี้ยวน้อย และนครศรีธรรมราชเรียก โยธิกา มีชื่อสามัญว่า Snowy Orchid Tree และ White orchid-tree จัดอยู่ในวงศ์  Leguminosae-Ceasalpinioideae (ชื่อวงศ์ยาวแปลก ๆ thaiphotosite ไม่เคยเห็น) และมีชื่อทางวิทยาศาสตร์ว่า  Bauhinia acuminata Linn.

ข้อมูลจาก พรรณไม้ในสวนหลวง ร.๙ พ.ศ. ๒๕๓๙  พจนานุกรมสัตว์และพืชในเมืองไทย พ.ศ. ๒๕๓๙ และ ร้อยพรรณพฤกษา เรื่องพรรณไม้สีขาว พ.ศ. ๒๕๕๓